1- بهبود مدیریت منابع انسانی:

افزودن عملکرد تولید سازمانها دولتی از طریق بهبود مدیریت منابع انسانی شامل آموزش و جذب استعدادها و پرداخت بر اساس عملکرد، دخالت دادن کارکنان در تصمیم‌گیری و مدیریت، استفاده از تکنولوژی اطلاعات، تاکید بر کیفیت خدمات، نزدیک کردن تصمیمهای عرضه و تقاضا (دریافت هزینه از مصرف‌کنندگان)

2- استفاده بیشتر از بخش خصوصی:

واگذاری بیشتر وظایف تصدی‌گری به بخش خصوصی و یا بیرون سپاری (Out Sourcing) تولید کالاها و خدمات دولتی و پایان دادن به انحصارها و حمایت از تولیدکنندگان

3- استفاده ار مدیریت حرفه‌ای در بخش خصوصی:

یعنی بگذارید مدیران مدیریت کنند و به قول هود‌ «کنترل فعال، مشهود و اختیاری سازمان توسط افراد مشخص در راس آن (Hood.1991)

4- معیارها و اندازه‌گیری صحیح عملکرد:

برای این منظور اهداف تعریف و معیارها و شاخصها تعیین می‌شود پاسخگویی در بخش دولتی نیاز به بیان روشن اهداف و کارآیی با هدفهای مشخص امکان‌پذیر است.

5- تاکید بیشتر بر کنترل روندها (Out Put Controls):

منابع بایستی بر اساس اندازه‌گیری عملکرد به بخشها تخصیص داده شوند زیرا تاکید بر نتیجه‌ها ضرورت دارد نه دستورالعملها

6- حرکت به سمت جداسازی واحدها در بخش دولتی:

این امر به معنای تجزیه سازمانها بزرگ به واحدهای مستقل بر پایه محصول است که جداگانه تامین مالی می‌شوند و با یکدیگر همسایگی دارند این روش موجب پدید آمدن واحدهای قابل مدیریت و به دست آوردن کارآیی ناشی از فرانشیز در درون و بیرون بخش دولتی می‌شود.

7- حرکت به سوی رقابت بیشتر در بخش خصوصی:

شاید یکی از اساسی‌ترین تفاوتها در مدیریت دولتی نوین با مدیریت‌گرایی در بخش دولتی روشهای مناسبی برای کاهش قیمت تمام شده محصولات و خدمات می‌باشد که از راه انعقاد قراردادهای کوتاه مدت و دستورالعمل مناقصات دولتی از راه افزایش بازار رقابت برای تولید کالا یا خدمات می‌باشد تا بتوان محصول یا خدمتی را با کیفیت بالاتر و قیمت تمام شده بدست آورد.

8- تاکید بر انضباط (Disipline) و جلوگیری از اسراف در منابع:

یعنی کاستن از هزینه‌های مستقیم، افزایش انضباط کارکنان، مقاومت در برابر تقاضاهای اتحادیه‌ها و محدود ساختن سایر هزینه‌های بخش خصوصی